قهوه

  چه استراحت خوبي است در جوار خودم خودم برای خودم، با خودم، کنار خودم   همین دقیقه که این شعر را تمام کنم از این شلوغ شما می روم به غار خودم   پ.ن: دم صبح خوابشو دیدم... با ساعت مچیش ور میرفت، از کار افتاده بود! تعبیر خوابم شاید توقف زمان و رسیدن به تو باشه..    #شاعر_شب_های_آرام   چهارشنبه / 13:40 قهوه...

" برای تو "

وقتی دلم می گیرد، چشمهایم را می بندم و گذر زمان را به رویا و خیال می سپارم. آن جا که نسیم صبح و طلوع خوشید از آن سوی اقلیم پرنده های عاشق می رسند. چه فرقی می کند؟ مهم احساسی است که انتظار را در قلبم تداعی می کند؛ حالا دیگر پروانه های لای دفترچه ی زمزمه دلتنگی هایم هم شاعر شده اند و می گویند: تو از قبیله گلهای عشقی... از تبار عاشق، پس تنهایم مگذار!

**************************

13 دی ماه 95 برگشتم که دوباره بنویسم...

قهوه...

آخرین نفری هستم که خودمو به پله های سرد فلزی می رسونم.. حس عجیبیه.. آروم قدم برمیدارم و پا میذارم روی پله اول یه لحظه مکث میکنم... دلم میخواد با چشمای بسته قدم بردارم و برم بالا..   دلم میخواد وقتی رسیدم به در، بیاد جلو و بهم خوش آمد بگه... کارش این نیست ولی من دلم میخواد اون بگه. دلم میخواد وقتی چش قهوه...

خنده دار است؛

وقتی خالی از احساسم و پر از منطق، اما تمام شعرهای جهان پیش روی چشمانم               عاشقانه هایی آرام را به تصویر می کشد

مرا چه به شعر عاشقانه خواندن و موسیقی عاشقانه گوش دادن، وقتی                                عاجزم از درک معجزه عشق... .

 

#مریم_اهورا

#شاعر_شب_های_آرام

قهوه...

میدونی دارم به چی فکر میکنم؟به این که واقعا توی آدمای اطرافم فقط من از اشتباهی که میکنم احساس گناه میکنم؟  اون آدما با افتخار کاری رو میکنن که عقل و منطق و شعور و اعتقاد آدم اونو نهی میکنه چه برسه به تو... . اما با دیدن این شرایط فقط یه چیز رو میشه فهمید.. و اون اینه   دو حالت داره؛ این آدما یا احسا قهوه...

" برای تو "

وقتی دلم می گیرد، چشمهایم را می بندم و گذر زمان را به رویا و خیال می سپارم. آن جا که نسیم صبح و طلوع خوشید از آن سوی اقلیم پرنده های عاشق می رسند. چه فرقی می کند؟ مهم احساسی است که انتظار را در قلبم تداعی می کند؛ حالا دیگر پروانه های لای دفترچه ی زمزمه دلتنگی هایم هم شاعر شده اند و می گویند: تو از قبیله گلهای عشقی... از تبار عاشق، پس تنهایم مگذار!

**************************

13 دی ماه 95 برگشتم که دوباره بنویسم...

قهوه...

 همه چیز به طرز مشکوکی در دریایی از سکون و سکوت، شناور است. این شبیه حالتی قبل از مرگ است!!! شایدم... من مُردم... . خبری از هیاهوی دیگران نیست.. خبری از حس بی حسی من به دنیا نیست... . شبیه مولکول اکسیژنم که در فضای محیط با هر چیزی واکنش می دهد... . جهان به طرز عجیبی آرام است.. ساکت و ساکن... .   مری قهوه...

  به یاد روز 12 اردیبهشت/ روز معلم نمیدونم مدتیه عادت بدی پیدا کردم، اولین های خودم رو گم می کنم... .  یه لیست از اولین های خودم درست کردم؛ امروز اختصاص داره به کسی که اولین الفبا رو یادم داد   مادر و پدر؛ اولین معلمی بودن که الفبای زندگی و درست انتخاب کردن رو یادم دادن. اگر توی زندگی شکست میخوردم ب قهوه...

 

زمان بده!

مثلا بیا و بگو:

تا فلان روز ماندنی هستم، تا فلان روز روی من حساب کن...

بی خبر تصمیم نگیر؛

تمام آدم هایی که نزدیکترینشان را ناگهان از دست دادند دیگر هیچوقت زندگی نکردند! 

 

قهوه...

امروز تصمیم بزرگی رو برای خودم یادآوری کردم..   هرچند به خاطر روحیه ای که دارم برام سخته روی این تصمیم پافشاری کنم اما روی حرفم می ایستم چون سال هاست که این بخش از زندگی رو تجربه نکردم منظورم همون پافشاری روی تصمیم از قبل گرفته شده است...   تصمیم گرفتم تنهایی پیش برم. تنهایی شاید دل بی قرار چیزی بشه قهوه...

  چقدر ساده دل و با احساس بود... شادی و خوشحالی رو در لحظه برای خودش و اطرافیانش خرج می کرد... چیزی رو برای روز مبادا نگه نمیداشت؛ معتقد بود از شادی ها باید در لحظه وقوعشون بهره برد تا در آینده بیشتر و بیشتر اتفاق بیوفتن   چقدر ساده دل می بست و سادگی رو دوست داشت.. خوده قدیمی مهربون بود... .   خوده قهوه...